Soykırım gölgesinde hayatta kalmaya çalışan, zulme direnen Gazze halkı için birçok cemaat ile 28 Eylül’de tek yürek olduk. Zira artık yöneticilerin kınamalarından çok yorulduk. Sürekli "Gazze bizim kırmızı çizgimizdir" deyip hiçbir somut adım atmamalarından, bir şeyler yapıyormuş gibi gösterip aslında hiçbir şey yapmamalarından bıktık, usandık...

Görüşlerimiz, metotlarımız, cemaatlerimiz farklı olsa da;

Yüreklerimiz aynı acıyla attı,

Aynı öfkeyle doldu,

Aynı duaya “Âmin” dedi.

Farklı yollardan gelen Müslümanlar, aynı safta, aynı amaçla yürüdü.

Yürüyüşümüz sadece adımlardan ibaret değildi…

Her adımda, zulme karşı bir haykırış, her sözümüzde muhatabına birkaç sözümüz vardı. Güç ehli olan Erdoğan’dan artık somut bir adım atmasını, ordusunu seferber etmesini, "İsrail" ile tüm ticari ilişkilerini sonlandırmasını, gerçek bir duruş gösterip Ümmete liderlik ettiğini sözle değil, icraatla ispat etmesini talep ettik.

Haklı talebimizi haykırırken şunu bir kez daha görmüş olduk ki: farklı görüş ve kitlelerde olsak ta Ümmetin birliği mümkündür ve bizler birlik olduğumuz zaman çok güçlüyüz. Üstelik bu güç kâfirlerin korkulu rüyasıdır. Yeter ki mesele Allah için olsun, yeter ki hedef Gazze gibi şerefli olsun.

Rabbimizden niyazımızdır:

Bu yürüyüş, sadece bir protesto değil; bir kıvılcım, bir uyanışın başlangıç olsun.

Zalimlerin değil, mazlumların kazandığı bir sabaha vesile olsun. Bu birliktelik, en büyük hayır olan Raşid-i Hilafet’in yeniden ikamesi için bir adım olsun.

Yaşasın Gazze!

Yaşasın Ümmetin Direnişi!

Kahrolsun Zulüm, Kahrolsun Sessizlik!